First T.I.A, now T.W.A :-(

This Is Africa.... This Was Africa....

Jongens, we zijn weer thuis. En ik weet nog niet zo goed wat ik daarvan moet denken.

Het afscheid in Uganda viel zwaar. Vooral met het afscheid van de kindjes van stage, de staff van ons guesthouse en mijn nieuwe lieve vriendinnetjes for life had ik het zwaar. Het is zo bijzonder wat je allemaal meemaakt.

Elke dag de kinderen op stage waar je een band mee krijgt, samen een heel proces mee doorloopt om een musical neer te zetten (DE musical, onze musical! Maar die verdient een apart verslagje ;D Het was in ieder geval TOP en deze auntie was heel trots op haar kindjes en heeft meerdere traantjes (watervallen) opgeveegd!). Elke dag weer lekker thuiskomen bij de staff.
Bosco die je bij de poort staat op te wachten, high-fived en vraagt hoe je dag was en ook echt luistert.
Sarah, onze lieve kokkin wie eigenlijk meer op een klein zusje lijkt en bij wie ik graag mijn vrije tijd doorbracht om even lekker te kletsen over vanalles en nog wat.
De meiden, de lieve meiden waar ik deze bijzondere tijd mee heb door mogen brengen, wat een godsgeschenk waren/zijn! jullie ;-) Soms lekker stoom afblazen en ook andere serieuze (en minder serieuze haha!) gesprekken voeren, het samen ervaren en meemaken en elkaar hulp en steun bieden waar nodig en vooral ontzettend veel lol en plezier hebben met elkaar.

Mijn laatste week in Uganda was perfect te noemen, met hier en daar wat dingetjes die juist voor deze reis zo kenmerkend waren.
Kerstavond zouden we lekker met z’n allen naar de bioscoop gaan. Ja de bioscoop, want dat gaat gewoon hier in Uganda! We hadden met de boda afgesproken dat ze ons op een bepaalde tijd zouden komen halen, zodat we nog ruim op tijd waren voor de film en eventuele traffic jam konden ontwijken. Helaas werd het later en later en op de tijd dat de film begon, aan de andere kant van de stad, belden we de boda maar op om af te zeggen. African time noemen ze dat en gelukkig zijn we er aan gewend dat Afrikanen het niet zo nauw nemen met het op de afgesproken tijd op komen dagen, maar het was toch wel even een bummer. Al gauw was het volgende plan geboren en verbouwden we ons dakterras tot onze eigen ICU bioscoop, waar we lekker een thriller gingen kijken. Omdat het regende en we verder toch niks konden gaan doen, zijn we na de film en wat muziekjes lekker gaan slapen.

Op eerste kerstdag zijn Elle en ik op stage geweest, om nog wat laatste leuke dingen te doen met de kids en om echt afscheid te nemen. Toen we ‘sochtends aankwamen was iedereen al druk bezig met de lunch voor te bereiden en konden we niet veel meer doen dan wachten tot ze klaar waren voor de kerkdienst. De kerkdienst werd gehouden in de oefenruimte van de laatste dagen voor de musical en de preacher was een lid van de staff. De dienst zelf was heeel erg lang en heeft helaas niet zoveel indruk op me gemaakt. Het begin was nog leuk, maar als eenmaal je gedachten ergens anders zitten dan wordt het lastig om ze weer terug te halen. Na een tijdje gaf ik dan ook maar toe aan mijn slaap en heb lekker even zitten tukken. Helaas werd het wel opgemerkt en heb ik dit subtiel te horen gekregen. De preacher ging namelijk bidden voor mensen die moe waren, dat God hun slaap van ze af zou nemen en ze weer bezig konden zijn met waar ze zich op moesten concentreren. Verder hebben we tijdens het eind van de dienst nog wat liedjes gezongen, ik een poging tot, want ze deden bijna geen bekende nummers. Ik genoot wel erg van het zingen van de kinderen, de stilste kindjes anders zongen om het hardst en je kan toch merken dat er iets in hen zit wat het geloof speciaal voor ze maakt.
Na de dienst was er vrije tijd en wachten op de lunch. De andere vrijwilliger had van zijn sponsorgeld gezorgd voor een (voor Ugandese begrippen) luxe lunch en het was hilarisch om te zien hoeveel de meeste kinderen op hun bordje schepten. Maar geef ze eens ongelijk! Toen alles op was en iedereen satisfied was gaven de kinderen aan dat ze de musical nog wel een keer wilden spelen. Hoe leuk is dat! Natuurlijk kon dit, helaas wel zonder decor, make up en kostuums, maar dat miste totaal niet. De kinderen waren wederom zo goed en weer was ik erg trots.

Na de musical wat toespraken, waar de Ugandezen erg van houden en eindelijk was het tijd om voor Santa Claus te spelen en de kinderen cadeautjes uit te delen. Van het sponsorgeld hebben we voor kerst meerdere spellen gekocht, onder andere een paar versie’s van Ludo, het Ugandese Mens erger je niet. Ook hadden we, efficiënt als we zijn, een aantal 6 en 9 in 1 spellen gekocht, waardoor je in plaats van 1 spel er gelijk meerdere hebt. De kinderen erg blij, maar ze reageerden pas echt extatisch toen ze de doos met chocolaatjes uitpakten haha. Nogmaals, andere prioriteiten in Afrika ;-) Als laatste was het tijd voor een spelletje netball, waarmee Elle graag aan meedeed en ik deed een spelletje Ludo met een paar kinderen. En toen, was de tijd gekomen. Gelukkig (en ook wel een beetje jammer) waren de kinderen te druk met netball, waardoor het een kort afscheid was. Het was wel heel mooi om te zien dat de kinderen waar wij het meest mee hadden ons tot de boda brachten. (misschien wilden ze wel gewoon zeker zijn dat we weg waren haha) Van Abbey, een jongen van 11 waar ik echt een goede band mee had gekregen, kreeg ik een armbandje. Ik weet niet waar hij hem vandaan had gehaald, maar ik vond het zo ontzettend lief dat ik besloot het kadootje te accepteren. Ook toen we al op de boda zaten wilde hij me niet loslaten en gaf hij me steeds weer een dikke knuffel. Natuurlijk vroegen de kinderen of we terugkwamen en dit vond ik erg moeilijk. Een beter antwoord als, we willen heel erg graag terugkomen, maar we kunnen niets beloven, konden we ze niet geven. Gelukkig is er altijd god nog, want zo zeiden ze, als hij het wil, dan meeten we again. Nu maar hopen dat hij instemt met onze wil om nog een keer terug te gaan. Het ritje op de boda was episch. Van ongecontroleerde watervallen, tot een uitdaging om een pakje drinken te drinken achterop, tot het meezingen met de radio en het entertainen van de bodadriver.

Eenmaal in het guesthouse moesten we snel omkleden en opfrissen, want we gingen lekker met zijn alle uiteten. We hadden bij een van onze lievelingsrestaurants gereserveerd en het was een heerlijk, gezellig diner. Na het eten wilden we nog graag op stap en een van de jongens die bij ons was die wist een eindje lopen verderop nog wel een leuk kroegje. Beetje jammer dat het kerst was en Afrikanen overtuigd Christen zijn en alles dichtgooien. Het eerste deel van de avond hebben we daarom letterlijk een stapavond gehad want we hebben een hele hike afgelegd, op zoek naar een kroeg/club die wel open was. Gelukkig wisten Ugandese vrienden nog wel wat gelegenheden die wel open waren en die hebben we dan ook allemaal gehad. Ze namen ons mee in hun auto en zo hebben we een kroegentocht gehad door Kampala. We zijn terecht gekomen in een echt reggaehol, met honderden uitzinnige Ugandezen, waar we ook graag en snel weer weg wilden doordat er nogal onzedelijk met mzungu girls werd omgegaan. Gelukkig kwamen we bij een club waar het wel gezellig was en waar we de hele avond/nacht gebleven zijn.

Tweede kerstdag, de ochtend en een deel van de middag althans stond in het teken van uitslapen. Eenmaal wakker gingen we inkopen doen voor die avond, want we hadden beloofd een kerstdiner te maken voor onze lieve staff in het guesthouse. Alles liep een beetje uit en dat resulteerde in een latenight diner, met om 21.00uur African time de maincourse. Het diner bestond uit een pompoensoep als starter, frietjes met gehaktballen en een salade als maincourse en een fruitsalade als toetje, maar hier waren we niet meer aan toe gekomen. Om 00.30 gingen we dan ook maar opruimen en afwassen en hebben we de rest van de avond doorgebracht met z’n allen en onze Ugandese vrienden waren ook nog even langsgekomen om Kerst met ons te vieren.

Derde kerstdag en de twee daaropvolgende dagen zijn we naar Sipi falls geweest. Dit was ook nog een heel avontuur op zich. Met vijf meiden gingen we dit wel even regelen hoor. Wij aan het eind van onze straat een matatu gepakt, op naar het grote Old Taxi Park. Daar hadden we een matatu, die ons gedurende 6 uur naar Mbale bracht, vanwaar we weer een special hire (een taxi) zouden nemen naar Sipi. Mbale, wat een stadje, wat een verschrikking. Het leek wel of daar alle maffe Ugandezen opgepropt zaten om daar te mogen overleven. Wilde de taxidriver ons nog afzetten qua geld. We wisten hoeveel we ongeveer moesten betalen en die meneer eiste gewoon het dubbele. Hij gaf als reden dat het kerst was geweest en hij ook wel een extraatje verdiende. Jammerdan, maar wij zijn niet gek, want veel mensen aan wie we vroegen wat ze met kerst gingen doen antwoordden dat ze geen kerst vierden, omdat ze moslim zijn. Mijn antwoord op zijn oneerbare voorstel was dan ook: ‘Seboe, (meneer) we don’t care for Christmas, because we are 5 moslim girls. So we don’t care that is was Christmas.’ Daar had hij even niet van terug en kwam ons tegemoet met de prijs. Eenmaal in Sipi en bij ons hostel aangekomen was het donker en na het eten besloten we lekker te gaan slapen. Onze fantastische kamer bestond trouwens uit twee stapelbedden en een een persoonsbed. Wel een ervaring hoor, maar echt, meer als dat was het niet haha! Geen water, geen elektriciteit en een hangslot op de deur. De wc bestond trouwens uit een gat in de grond, waar een soort grote stenen gepottenbakte vaas in wcvorm op stond, om toch nog enigszins een idee van een toilet te hebben.
De volgende dag stond de wekker lekker vroeg, zodat we een goede hike konden maken naar de watervallen. Helaas was het eerste wat we hoorden het harde getik van de regen op onze dakgolfplaten en besloten we nog een uurtje te slapen. Jammergenoeg regende het de hele dag en bedacht ik me dat ik er niet gelukkig van zou worden om in de regen een hike van 4 uur te maken, door de modder op naar ijskoude watervallen. Twee safaribabebikkels gingen wel mee en zij hebben dan ook echt een plusje achter hun naam verdiend! ’s Avonds wilden we gaan uiteten, dus regelden we een taxi naar een ander hotel in de buurt, maar toen we daar om 17.30uur aankwamen werd er op z’n Ugandees gereageerd. ‘Jullie zijn wel laat hoor! Te laat, de keuken is al dicht!’ Dus maar weer terug naar ons hostel, dit keer lopend. Ook weer een ervaring, het was al donker aan het worden en daar liepen we dan, buiten, langs verschillende villages. Beetje scary, maar we zijn gewoon stoer.
De volgende dag terug weer met de matatu was een helse rit met grote obstakels op vrachtwagens voor ons, meerdere matatu en driver wissels, een off roadrit die meer leek op een racegame maar dan zonder extra levens en nog veel meer. Eenmaal in Kampala aangekomen eindelijk met de boda naar huis, maar ook dit leverde wat vertraging op, want onderweg ging de boda kapot en moesten we met eenandere verder. Thuis aangekomen wachtte het volgende hilarische tafereel op ons. Bosco en Sarah lagen helemaal in een deuk samen om onverklaarbare reden. De tranen rolden ze over de wangen en ze konden geen woord meer uitbrengen. Later hoorden we dat, zonder namen te noemen, er twee safaribabes zo erg moesten plassen dat ze nog net ‘Hoi!’ konden uitbrengen en snel naar binnen renden om nog net op tijd bij de wc te kunnen zijn en hun blaas te verlichten van de druk van de afgelopen uren.

Blij dat we thuis waren en om de zaterdagavond te vieren gingen we die avond lekker op stap naar onze vaste club en ook dit was weer een laaaaange topavond :D
Op zondag, na kort uitslapen om slaap te sparen voor in het vliegtuig, was het tijd voor de laatste souveniers te kopen, een laatste yoghurt mango smoothie met een shotje caffeïne en nog wat lekkers te kopen voor in het vliegtuig. Snel naar huis, tas eindelijk inpakken en toen maar weer uiteten. We wilden naar het restaurant onder onze favoriete club zodat we nog wat laatste dansjes konden doen na het eten, maar helaas. Het was zondag en ja, zondag is nu eenmaal een rustdag en dan wordt er niet gewerkt!
Dus maar weer op naar ons andere favoriete restaurant, wat vervelend.. haha ;-)
Omdat we na het eten toch nog wel even wilden dansen gingen we naar een club waar we nog nooit geweest waren, maar dit was.. nogal anders dan wat we gewend waren. Gelukkig hadden ze in de tuin een heel gaaf boomhuis en hebben we ons hierin de rest van de avond prima vermaakt. Tot we naar huis moesten, omdat onze taxi Elle en mij kwamen ophalen om naar het vliegveld te brengen. Deze moest ik nog wakker bellen, omdat hij in de buurt op ons aan het wachten was maar in slaap was gevallen en ook hij probeerde ons nog af te zetten. Hij vroeg opeens 100.000, maar toen hebben Elle en ik hem smakelijk uitgelachen en gaf hij ons een normale prijs.

Na veel wachten en half slapen mochten we 4.15uur het vliegtuig in en we hebben de veiligheidsprocedure nog niet eens meer gehoord. Ik schrok nog wakker van het plotselinge opstijgen, maar verder hebben we niet echt iets van de vlucht gemerkt. Binnen no time waren we in Egypte en na een klein ontbijtje stond het volgende vliegtuig alweer klaar om ons terug naar onze familie’s te brengen. Ook deze vlucht verliep voorspoedig, gezellig een filmpje gekeken en ons uitermate zitten ergeren aan de vele Nederlanders in het vliegtuig. Na de landing leek alles tien keer zo lang te duren, voor we het vliegtuig uit mochten en eindelijk onze backpacks de band opkwamen ging er een eeuwigheid voorbij, maar eindelijk werden we weer herenigd met onze papa’s, mama’s en Elle’s broertje, zusje en vrienden.

En vanaf die tijd is het wennen geblazen! Althans voor mij. Ik was er eigenlijk nog niet klaar voor om Uganda te verlaten en ik heb eigenlijk alweer een beetje heimwee terug!
Deze reis heeft mij zoveel meer gebracht dat alleen een projectje in het buitenland voor school en, ik weet niet of ik er echt door veranderd ben, maar ik heb er wel ontzettend veel van geleerd.
Ik heb een zwak voor het land gekregen en heb er een aantal hele goede vriendschappen aan overgehouden, waarvan ik weet dat ze heel bijzonder zijn en heel lang zullen duren! Een aantal mensen die ik écht heb leren kennen zitten diep in mijn hart, daarin ben ik echt een sentimentele muts, en zij waren het toefje op de slagroom mét de kers. (ofzoiets haha ;-))

Wauw. Als je de kans krijgt, lieve lezer, GA NAAR UGANDA en enjoy life how it’s ment to be!

(ps. Mijn oprechte excuses voor het uitblijven van de verslagen. Tot mijn verbazing telde ik er net maar drie! Ik ga kijken of ik de boel kan inhalen, maar, net zoals tegen de kinderen, ik beloof niets! Er komt sowieso nog wel iets over de musical, want ik ben té trots om het hier niet over te hebben ;D)