De eerste paar dagen in een

Jaa daar ben ik eindelijk weer. Hoewel ik van te voren erg uitkeek naar het schrijven van berichtjes op deze blog, blijkt het uiteindelijk toch moeilijk om het waar te maken xD
Dit heeft verschillende redenen! De afgelopen dagen hebben we heeel erg veel meegemaakt en je zou niet zeggen dat we hier pas nog maar minder als een week zijn. Hoewel dat niet veel scheelt haha!

Te beginnen met afgelopen zaterdag. We kregen een tourguide en die nam ons mee Kampala in. Wow wat een indrukken allemaal. We liepen een stukje van ons guesthouse, naar de plek waar matatu's staan. Matatu's zijn busjes, een soort volkswagen busjes en daar kunnen dan ongeveer 14 man ingepropt worden, als je echt heel erg op elkaar moet zitten. Met de matatu gingen we naar een tweedehands markt en dat wil zeggen; de kleding die wij in van die containers dumpen, die kunnen ze daar kopen op de markt. De markt zelf is echt verschrikkelijk. Je hebt een looppadje van nog niet eens een meter breed en dan moet je nog uitkijken want er ligt overal zooi en water en verder óveral waar je maar kan kijken is het helemaal volgepropt met spullen, kleding en etenswaren. De verkopers op dit marktje zijn superopdringerig en ook de kopers zijn overal, waardoor je goed moet kijken waar je loopt, zij het niet dat je niet te lang stil moet blijven staan, omdat je dan gelijk 10 oegandezen aan je arm hebt hangen en je half wordt meegesleurd om iets te kopen. Onze tas moesten we ook op onze buik doen, omdat het best een gevaarlijke plaats is en in de drukte is het makkelijk om iets te stelen. Ik heb hier geen foto's van, en hier komen ook geen foto's van haha want naar die markt ga ík niet meer terug!
We liepen een heel stuk en konden gaan pinnen bij een bank. We moesten een drukke straat oversteken en tijdens dat we aan het wachten waren dat we een gaatje zagen om doorheen te komen kwamen er kindjes naar ons toe. De guide vertelde ons dat het straatkindjes waren en we ze maar moesten negeren. Dit ging natuurlijk heel moeilijk maar ze werden steeds vervelender, tot onze guide ze wegstuurde. Verder hebben we een boda boda gebruikt als vervoer. Boda's zijn motors, waar een chauffeur op zit er waar je dan met nog twee andere personen op kan zitten. Het verkeer in Uganda is echt een verschrikking. Vooral in de traffic jam, dan is het echt het allerergste. Overal zie je auto's, matatu's en je moet echt goed uitkijken, anders wordt je omver gereden door een boda, want die piepen ook overal door. Verder hebben we gewoon boodschapjes gedaan en hebben we geld gepind. Ze werken hier met duizenden, een ver ritje met de boda kost hier bijvoorbeeld 5000 shillings, en dat is dan omgerekend iets van E1,66, dus absoluut niet duur, maar toch moet je proberen af te dingen, want wij krijgen mzungu prijzen. Dat wil zeggen, prijzen voor blanken, want mzungu is een benaming voor onze lichte huidskleur.

De zondag wisten we niet zo goed wat we wilden gaan doen, dus hebben we wat rondgevraagd. We moesten sowieso pinnen en water halen en we hoorden dat er een hele indrukwekkende moskee in Kampala was. Dus hop de boda op en alleen met zijn drieën Kampala in. We zouden eerst gaan pinnen, maar toen we voor de bank stonden zagen we tot onze verbazing dat hij op zondag dicht was, dus pinnen konden we alsnog niet. Op dus naar de moskee. Het was de Ghadaffi moskee en hij heet zo omdat hij helemaal is gefinancierd door Ghadaffi. Ik snapte niet precies waarom, maar volgens mij was het vooral om aanzien te krijgen en meer mensen over de streep naar de Islam te trekken. Maar natuurlijk, voordat we de moskee binnengingen werden we omgetoverd tot echte moslima's. We kregen een grote doek om ons middel en een hoofddoek om ons haar te bedekken. Warm, apart, maar ook erg grappig om een keer meegemaakt te hebben. De moskee van binnen was al mooi en echt supergroot, maar toen gingen we de tienduizendmiljoenpfff trappen op in een toren en eenmaal boven was het het zo waard. Je had uitzicht over heel Kampala en we hadden geluk want het was een heldere dag en je kon zelfs een stukje Victoria Lake zien, terwijl dat echt heel ver weg ligt van hier.

Maandag, de eerste dag dat we naar zowel onze stage als ons huis gaan! Helaas, werd dit anders als gepland. 's Ochtends kwam onze contactpersoon Hope ons ophalen om naar stage te gaan. Afscheid nemen van de mensen in het guesthouse was echt heel moeilijk, zo lief zijn ze allemaal! Omdat we daarna gelijk door zouden gaan naar ons huis, tassen achterin haar auto en reden we naar Kajjansi, de plek van onze stage en ons huis. Onderweg zagen we ons huis al, heel dichtbij de weg. Maar we waren met ons hoofd bij de stage, want we hadden totaal geen idee wat we zouden kunnen verwachten. Ohhh en die kíndjes.. Toen we aankwamen begon ik al bijna te janken van joy. Ze kwamen al helemaal langs de auto rennen en zwaaien en roepen ahh zo schattig! Toen we eenmaal waren uitgestapt was het nog erger. Nog leuker eigenlijk. Stel je voor, je komt aanlopen en er komen heeel veel kindjes, mooie donkere kindjes in kleuterleeftijd op je afgerend en ze willen je allemaal een handje geven en supertrots laten merken dat ze een beetje Engels spreken. 'Hi how are you. Nice to meet you!' En dan heb je vier van die dotjes aan elke hand hangen, want ze willen je allemaal vasthouden en bij Elle hadden ze zelfs onder haar shirt gekeken of ze daar ook écht wit was xD Daarna hadden we een soort meeting met de staff. Voorafgaand gingen ze bidden voor een vruchtbare samenwerking, een goede communicatie en nog meer dingen. Haha, ik had in eerste instantie helemaal niet door dat ze gingen bidden. Ik zat daar een beetje rond te kijken toen ik opeens zag dat iedereen ging bidden haha!
Naderhand bracht Hope ons naar ons huis, maar toen we daar aan kwamen.. OH oh oh. Zowat recht aan de weg, een hele drukke doorgaande weg. Nul omheining, helemaal niks, terwijl iedereen ons hier waarschuwt dat we niet alleen de straat op gaan in het donker dat we goed uitkijken. Om ons guesthouse stond een dik hek met beveiliging en dat is echt geen overbodige luxe. De locals daar weten snel genoeg dat daar mzungu's zitten en dat ze dus geld hebben. Onze caretaker was echt ook helemaal niks, hij keek supereng en hij was superdun, dus die kan ons sowieso al niet beschermen, zouden er enge mannen binnenkomen. Er zat ook al een vriend van hem binnen, dus dat was ook niet erg prettig. De slaapkamer was ook echt verschrikkelijk, drie bedden stonden er en that's it. Geen kast niks. De grond was ook supervreemd, niet echt een grond, maar gewoon cement. Er liepen ook al hagedisjes in onze slaapkamer, gatverdamme. De keuken was ook verschrikkelijk, nog geen vijf vierkante meter en maar twee pannetjes, die meer op een hondenbak leken. De woonkamer was niet meer dan wat bankjes en een tafel. Onze begeleidster vroeg steeds aan ons 'Are you ok, are you ok?' en steeds zeiden we jaaa its ok maar toen we even met z'n drieën op de slaapkamer zaten hadden we aan een blik op elkaar genoeg en wisten we dat we daar écht niet wilden blijven. Hope bleef ook steeds zeggen dat als we het niks vonden dat we altijd nog iets anders konden zoeken. Dit was voor ons de doorslag om bij hope aan te geven dat we ons er niet veilig voelden, maar de manier waarop we dit gingen doen was nog even een lastig momentje. We hadden afgesproken dat Cath Hope zou halen en dat ik het woord zou doen. De eerste poging was Cath te bang om Hope te halen, dus liep ze gewoon voorbij haar en zwaaide ze haha xD De tweede poging lukte en toen was het mijn beurt. Dat moment bracht echt heel veel spanning met zich mee en op het moment dat Hope zei, I understand, it's ok, was ik zó blij en opgelucht dat alle spanning van me af viel en ik spontaan begon te janken haha. Hope begreep de ernst van de situatie en zei; OK we are going to do this right now. Dus ergens heeft het nog wel een beetje geholpen en ging ze het echt meteen regelen haha, was het nog ergens goed voor. We wilden echt supergraag terug naar het ICU Guesthouse en gelukkig, thank god praise the lord, was er nog plaats voor de tijd dat wij er nog verblijven. Dus hoppa, tassen weer de auto in en weg! Het voelde echt als thuiskomen en we voelen ons er zo goed op onze plaats. Haha toen we terugkwamen zei Hope tegen de 'manager/baas' Elijah; 'five weeks are over, here they are again!' Alle mensen die er werken waren zo blij dat we weer terug waren en heetten ons allemaal weer hartelijk welkom, superleuk!

Gisteren hadden we onze eerste echte stage dag en dat was echt heeeeel erg leuk. De kindjes, de mensen, nog meer kindjes ahh echt geweldig. Net als vandaag hebben we 's ochtends bij de kleutertjes doorgebracht, vooral heel veel gezongen, gedanst, geknuffeld en gespeeld. 's Middags hebben we gisteren een meeting gehad om 1 december, wereld AIDS dag activiteiten door te spreken. Pff mensen hier doen echt laaaang over meetings, maar wel leuk, ze waarderen je mening echt en er wordt ook naar je geluisterd en iets met je mening gedaan. Het is wel vreemd dat de mensen hier beginnen met het plannen van een activiteitendag, een begroting maken en van alles verzinnen, zonder dat ze ook maar een rooie cent hebben. Vandaag een beetje hetzelfde, maar we hebben ook nog volleybal gespeeld met de kinderen van de school. Supergrappig, want je bent echt een bezienswaardigheid. Een meisje zat stiekem aan mijn haar en toen vroeg ik haar, wil je het aanraken? Haha, en dat wilde ze maar al te graag, met haar groepje vriendinnen om haar heen, en ze noemde mijn haar beautiful :-) Ook mijn arm werd grondig onderzocht en bevoeld.

We moeten nu iets langer reizen naar onze stage, ongeveer een uur zijn we onderweg, maar het is het zo waard. Het guesthouse is fantastisch, stage is superleuk, de kindjes zijn het einde en dat maakt het uurtje reizen allemaal waard. Vandaag heb ik wat foto's gemaakt, die zal ik proberen er morgen op te zetten!

Voor nu alvast weltrusten en goodnight :-)