De eerste.. uhm. anderhalve maand :-)

Lastig hoor, het bijhouden van zo’n blog. Ruim anderhalve maand ben ik nu in Curaçao en zoals je ziet, niks, noppes, nada.. Maar gelukkig wil dit absoluut niet zeggen dat ik met niets bezig ben! Hoewel ik alleen stage loop op dinsdag, woensdag en donderdag van 8 – 17, heb ik het zoals het een goede student betaamt het alsnog druk zat. Druk met school? Mwah, dat valt reuze mee. Dat komt meestal pas op het einde van de stage.

Als ik kijk naar de mensen uit mijn huis hebben we momenteel het vooral heel druk met chillen, boodschappen doen, discussiëren over waar we vanavond weer eens heen zullen gaan en wie er mee gaan, koken en soms ook wel eens afwassen, onderwatertikkertje, sporten (ik niet hoor, don’t worry;-)), film kijken, naar het strand gaan, het eiland verkennen, een euforisch moment beleven in de Albert Heijn, bijslapen, soms toch nog wel een klein beetje wat studeren en stagelopen en als grote klapper het opruimen van onze kamers. Hoevaak ik dat al wel niet gehoord heb ‘Nou jongens, ik ga mijn kamer maar weer eens opruimen.’ Lijkt een favoriete en vooral noodzakelijke bezigheid te zijn van sommigen onder ons.
Ons? Ja, ik woon namelijk met veel mensen samen in een huis met 20 kamers en het bevalt me prima. Wat zeg ik, het bevalt me heel goed! Mijn huisgenoten behoren tot verschillende categorieën, te noemen; pabo, co-assistenten in het ziekenhuis, facilitair management, ‘op bezoek’ en of course pedagogiek, maar allez, da zen ik zelf è. En het is reuze gezellig. Je bent nooit alleen, ook wanneer je denkt dat je in je uppie thuis bent zit er altijd nog wel iemand verscholen in zijn of haar kamer, wie dan opeens ‘tjoep’ tevoorschijn komt en je plannen om naakt door het huis te gaan lopen verziekt (GRAPJE). Ik voel me heel erg thuis bij mijn huisgenootjes en als ik van stage terug naar huis rijd heb ik vaak ook echt zin om fijn thuis te komen in de gezellige drukte.

Mijn stage bevalt ook heel erg goed, maar is wel anders dan verwacht. Ik verwachtte een hoopje volkomen ontregelde tienermoeders van rond de 15 jaar jong, met een aantal kindjes om hun schouders op zoek naar hulp en steun. Dit blijkt niet zo, gelukkig. De leeftijd van het jongste meisje is 18 jaar en zij heeft drie kindjes, waarvan de oudste 3 jaar is en de jongste afgelopen tweede kerstdag is geboren. De oudste mama is 26 jaar en haar oudste zoon is 7 jaar. Niemand is gelukkig volkomen ontregeld, maar ze kunnen wel hulp en steun gebruiken. Mijn stage, Mami Sa, biedt dit en nog veel meer. ’s Ochtends zorgen de moeders zelf dat hun kindjes naar school zijn en dat ze klaar staan voor het busje wat ze thuis komt ophalen. Deze brengt ze naar Mami Sa, waar ze een ontbijtje kunnen genieten en de dag na het ontbijt begint met gebed en liederen. Een mooi ritueel vind ik dit en het brengt de moeders ook rust en regelmaat in hun ochtend. Hierna staat altijd een educatieve activiteit gepland. Denk hierbij aan lessen Papiamentu en Nederlands, lessen over seksualiteit, zang en dans, drama, het omgaan met een naaimachine (ook wel het Té Duki project), handarbeid of we gaan op excursie. De ochtend vliegt om en voor je het weet is het 12.30, tijd om de kindjes van school op te gaan halen. Moeders hup weer in het busje en als er plaats is ga ik ook altijd graag mee. Heerlijk is het om die blije gezichtjes uit school te zien komen en ze honderduit te horen vertellen over van alles en nogwat. Terug bij Mami Sa wordt iedereen vrolijk begroet met ‘bon tardi!’, wordt er omgekleed van uniform naar eigen kleding en gaan we aan tafel. Het is dan de beurt aan een van de kinderen om een gebed voor te dragen, waarna er met smaak wordt gegeten. De middagen zijn nogal verschillend. De dinsdag is mijn favoriete middag, want dan gaan we naar de paardentherapie. Afwisselend de jongere en de oudere groep stappen weer in het busje en vertrekken naar de paardenranch. Hier krijgen ze een sessie aangeboden met dus ook afwisselend paard of pony, samen met hun mama’s, met als hoofddoel de band tussen moeder en kind te versterken. Geloof het of niet, maar de kinderen en moeders groeien hier echt van. Een tijdje terug was een jongetje panisch om ook maar in de buurt van het paard te komen, nu huivert hij er nog wel een beetje voor, maar zo enthousiast als hij is wanneer hij het paard beklimt had niemand verwacht. En dat trotse koppie, daar word ik dan weer heel blij van.
Op andere dagen wordt er huiswerkbegeleiding aangeboden, gaan we op excursie, doen we leuke spelletjes, knutselen we mooie kunstwerkjes of werken we in de moestuin. Totdan het 16.30 is, tijd om iedereen gedag te zeggen en weer naar huis te gaan.
Mijn rol op stage is soms nog wel erg zoekende en nu vooral meegaan in de flow en de dingen doen die de moeders ook doen. Zo is het wel eens voorgekomen dat ik mee deed in de dramales en op het einde de ontspanningsoefening volkomen begreep. We moesten op de grond gaan liggen, met onze ogen dicht en volledig geconcentreerd vanaf onze voeten in gedachten langs ons lichaam omhoog denken. Ik heb nog gehoord dat ze aankomen was bij de schouders, maar het verdere deel naar boven heb ik gemist. Ik weet niet helemaal waar ik was met mijn gedachten, maar ik schrok wakker door het getjielp van ons vogelhuisdier en met een spastische beweging was ik weer helemaal terug op aarde en was ik me zeer bewust van het feit dat het stil was. Heel stil. Toen ik stiekem mijn ogen opende zag ik dat gelukkig nog iedereen om me heen lag, maar hoe hilarisch zou het zijn geweest als iedereen al was opgestaan en ik daar nog lag te slapen op de grond, alsof ik het zo zwaar heb.
Want zwaar, dat hebben onze moeders het. Het zijn van een hele jonge moeder wordt nogal zwaar onderschat door de gemiddelde toeschouwer. ‘Dan stop je toch gewoon met kinderen maken en begin je met het gebruiken van een voorbehoedsmiddel?’ Was het maar zo easy, dan zou alles er een stuk rooskleuriger uitzien voor de moeders.

Veel van onze moeders, eigenlijk allemaal, hebben te kampen met een slechte jeugd vol mishandelingen, misbruik, afwijzing en nog meer slechte dingen. Het schijnt part of the culture te zijn, maar het blijft schokkend om de verhalen over hun achtergrond te horen en het resultaat ervan te aanschouwen. Moeders, die zelf eigenlijk nog kind zijn en vooral aandacht vragen, vaak op een ietwat maatschappelijk ongewenste manier, door een ontbrekende hechting met hun eigen ouders. What you see is what you get, maar dan in een andere context. Ze hebben vaak geen goede opvoeding gehad, met gebrek aan hechtingsfiguren en een harde vlakke hand als consequentie. Ze hebben geweld en misbruik gezien en de eerste levensbehoefte van de mens, een warm en liefdevol gezin, ontbrak het ze. Ze weten niet beter dan dat een liefdesrelatie met een man bestaat uit ontzettend ouderwetse opvattingen en wanneer een man je dan gouden bergen en een goede toekomst beloofd, ben je bereid om alles voor hem te doen. Zonder condoom, zonder de pil (de pil is een taboe op Curçao, want je word er dik van en krijgt er allerhande nare ziektes van) of enige andere vorm van anticonceptie doe je dan wat hij wil en ja, dan wil het geval nog wel eens dat het raak is. In sommige gevallen is er dan sprake van abortus, op de legale of illegale manier, maar vaak wordt het kind gehouden. Tot de man het te heet onder de voeten krijgt, er van door gaat en de mom-to-be achterlaat met een zwangere buik en een ineenstortend toekomst perspectief.
Moeders wonen vaak thuis bij hun eigen moeder en broertjes en zusjes en soms ook nog tante, neefjes en nichtjes en oma. De wijken waar ze in wonen zijn niet veilig en het kan dan ook zomaar voorkomen dat er voor je neus iemand geliquideerd wordt, waarna als je niet gauw maakt dat je wegkomt jij de volgende bent omdat je het toevallig zag.
De moeders hebben geen baan, een van de criteria waar ze aan moeten voldoen om in aanmerking te komen voor een plekje bij Mami Sa. Als ze geluk hebben wordt hun aanvraag tot onderstand goedgekeurd, een uitkering van slechts 250 gulden per twee weken waar je dan je drie kindjes in de kost van moet voorzien. Heb je in 2010 een paar uurtjes gewerkt, toen je nog geen onderstand kreeg, je afgesloten was van water en licht, maar wel een kindje had die toch ook wel graag te eten kreeg? Dan gaat er nu, in 2013, 45 gulden vanaf, omdat je nu eenmaal een baan hebt gehad en je die 45 gulden wel uit eigen zak kan ophoesten. Belachelijk.

Het aanvragen van onderstand is helemaal een ellende. Van de 10 moeders die bij Mami Sa komen, hebben er 5 nog altijd geen financiele hulp, ook al is het ruim een half jaar geleden al aangevraagd. De overheid is erg kritisch als het om sociaal geld uitgeven gaat, maar is erg laks om dit te vermelden. Een klein voorbeeldje hiervan is dat een moeder in september/oktober de aanvraag voor onderstand de deur uit heeft gedaan, met alle vereiste formulieren en informatie bijgevoegd. Na veel bellen en heeel veel vijfen en zessen is er vorige week door Mami Sa geconstateerd dat de geleverde geboorte akte niet de juiste was, iets met dat de vader er wel of niet op stond. Moet je voorstellen, een half jaar geleden is alles nagekeken en als de moeder niet de mogelijkheid had gehad om er zelf achter aan te gaan, had ze nog altijd niets geweten, omdat de sociale dienst niet even laat weten dat het niet de geboorteakte is die zij graag willen zien. En intussen, omdat moeder en kinderen toch wel moeten eten en leven, verkoopt zij haar lichaam zodat ze wat brood kan kopen. Goed bezig, overheid van Curaçao.
Een van de vele, vele dingen die mijn verbazing blijven wekken en mij bezig houden op stage.

De rest van de vele dingen zal ik in een volgende blog gaan beschrijven, want van anderhalve maand geen blog naar ineens zoveel tekst, dat zal ik jullie niet aandoen ;-)

De volgende keer zal ik ook wat meer vertellen over mijn vrije tijds bezigheden, maar ik heb nu bewust niet niet teveel verteld over het strand, de warmte en mijn bruine(met tijden rode) huidskleur, omdat ik weet dat het gemiddeld zo’n 6 keer per dag sneeuwt in Nederland en het nog steeds stervenskoud is. Ik heb medelijden met jullie en hoewel ik elke dag een uur tegen de zon sta te blazen, willen zijn stralen nog niet echt jullie kant op komen.

Laat ik deze blog afsluiten door gebruik te maken van mijn breed opgedane vocabulaire over de Papiamentse taal..

AYÓ!